05 dec Iets om over na te denken
De duiven gaan zo hun eerste leg leggen. Binnenkort bekijk ik van welke koppels ik de eitjes wil en verleg. Vaak laat ik me daarin leiden door gevoel. Welk koppel past goed op elkaar en waar zie ik potentie in.
Ik las het stukje van A.S. over bonnenschenkingen en daar heeft hij een punt. Ik schenk al jaren niet meer aan verenigingen. Bij hoge uitzondering deed ik dat vorig jaar in de eigen vereniging en dit jaar op aandringen van Jan in zijn vereniging, welke nu op GPS-Auctions staat.
Deze bon werd al snel hoog ingezet en dus stroomde de mailbox vol met aanvragen van allerlei verenigingen. Ik had immers aan één vereniging iets geschonken en dan krijg je inderdaad de vraag: waarom zij wel en wij niet? Achteraf gezien heb ik dus spijt die ene bon te hebben geschonken.
Elke vereniging zit in nood, dat weet ik wel, maar dat kan je beter oplossen door sponsoren te zoeken of het lidgeld te verhogen. Kom je dan nog niet uit, dan is fuseren met andere kleine verenigingen het overwegen waard.
Mensen die een bon kopen moet je netjes ontvangen en als het kan iets goeds meegeven. Ik schenk bijna altijd één koppel eitjes, maar de meeste gaan met twee koppels naar huis. Enerzijds omdat ze er veel voor moesten betalen bij de organisatie, anderzijds omdat ik nadien geen gezeur wil dat er een kapot is, onbevrucht is of niet uitkomt. Zou ik 40 bonnen schenken dan zijn dat 80 koppels eitjes. De meeste zullen anders denken, maar ik heb hier geen legbatterij.
Vaak hebben de bonnenafhalers ook nog talloze vragen. Ze komen om een bon en zitten er uren later nog. Een paar keer per jaar is dat niet erg, maar zou je 40 bonnen per jaar schenken zoals sommige doen, dan houd je geen vrije tijd meer over.
Dit jaar kwam men in oktober nog een bon verzilveren, ik was dat zelfs al vergeten. Over al deze dingen moeten de organisatoren ook eens nadenken. Zelf schenken die hoogstwaarschijnlijk ook maar één bon per jaar.
Natuurlijk is er een categorie mensen die om bezoekers verlegen zit wegens de gezelligheid en dat is prima. Ik daarentegen niet, mijn dagen zitten tjokvol bezigheden. Duivensport beoefenen, een tuin en gezin onderhouden, fietsen voor mijn rugklachten, etc.
Dit jaar dus drie kansen om een bon te bemachtigen bij P.V. De Griffioen, de FZN en de Nationale Fondspiegel. Dan kan men denken ‘de eitjes die je wegsmijt’. Inderdaad, eitjes van ouders waarin ik niets zie gaan de prullenbak in. Met de eitjes waarin ik wel vertrouwen heb maar zelf niet nodig heb, help ik andere mensen achter de schermen, zoals mijn 87-jarige schoonvader. Ik wil wel graag zelf blijven bepalen wie wel en niet.
Zo word ik ook vaak benaderd om onze producten te sponseren, maar daar ga ik niet over. Het voer en de supplementen die ik gebruik koop ik net als een ander gewoon bij mijn zoon. Het is zijn bedrijf, ik heb daar niets mee te maken. Geen aandelen, niets. De marges op duivenvoer zijn zó klein dat om enkele zakken te sponseren hij al een volle pallet moet verkopen om het terug te verdienen. Vandaar dat men beter bij de producent om sponsoring kan gaan dan bij tussenhandels zoals onze zoon.