01 jul Het lijkt te gaan lukken

Aan huis trainen lukte niet vandaag vanwege de regen. Als ik op donderdag moet inkorven heb ik normaal geen duiven los die dag. Het weer blijft wisselvallig maar zaterdag lijkt het te kunnen als ze vroeg lossen. Vandaag moesten de duiven weer opgegeven worden, ik heb daar een hekel aan omdat ik normaal tijdens het inkorven pas kijk wie er mee gaat.

De duiven zien er goed uit en de uitval moet het weer maar goed maken. Vorige week is gebleken dat hier met een harde ZW wind vroeg gedraaid kan worden (mijn buurman won immers de 1^e provinciaal). Dat er wel een buienlijn aan te pas moet komen die de duiven opsplitst, is een feit.

De jonge duiven zitten er goed bij. Het opleren gaat goed met weinig verliezen. De duiven die weg zijn heb ik voornamelijk zelf uitgeselecteerd. Er mag niets aan mankeren. Het is al moeilijk om met een perfecte duif te presteren, laat staan met een gebrekkige. De jonge duiven krijgen net als de oude dagelijks Champions Mineralenmix waaraan ik in het begin van de week Mariën’s poeder en wat Roosvicee plak.

Op 25 juli staat de eerste wedvlucht op het programma en dan gaan ze ook pas voor het eerst de wedstrijdmand in. Meestal kost dat 10-15% jongen, maar dat neem ik voor lief. Trainingsvluchten zijn niet aan mij besteed. Alleen maar moeite wat uiteindelijk niets oplevert. Daarbij kan ik ze voor dat vrachtgeld best zelf wegbrengen met als bijkomend voordeel dat ik dan zelf bepaal wanneer ik ze los.

25 jun Melun

Zaterdag staat Melun (355 km) op het programma. Het weer belooft niet veel goeds; een vrij harde ZW wind en buien. Maar goed, dat is in het verleden vaker voorspeld terwijl het reuze meeviel.

Binnen Brabant 2000 lijkt het erop dat alle partijen tot een goede oplossing kunnen komen. Uiteindelijk is niemand bij dit gedoe gebaat. Alles had voorkomen kunnen worden door overleg te plegen met de leden of vliegcommissie. Het is spijtig dat het eerst verkeerd moet gaan en er mensen beschadigd moeten worden.

Duivensport is een passie voor mij, zoals vroeger mijn werk dat was. Ik ging op mijn 15^e de bouw in en ’s avonds, in het weekend en op vrije dagen werkte ik in de aardbeien. In mijn werkzame tijd kende ik meer werkweken van 90 dan 40 uur. Vakantie heb ik nooit gekend met een versleten rug als gevolg. Ik zie dat terug bij mijn zoon die ook lange werkdagen maakt met naast zijn werk een bedrijf erbij. Misschien een familietrekje, wie zal het zeggen.

Mijn passie voor duivensport uit zich in zeven dagen per week om 06.00 uur ’s ochtends bij de duiven te zijn en 14 uur later het laatste rondje te doen. ’s Nachts pieker ik over wat er in het weekend fout ging en wat de verbeterpunten zijn. Hoe te voeren naar de komende vlucht, bijvoorbeeld. Ik ben daar serieus mee bezig, zoals ik dat ook ben met mijn speurtocht naar betere duiven. Aan de inzet ligt het hier niet. Als het niet gaat dan moet het maar.

Wat mensen van mij vinden boeit me niet. Als je af en toe klappen uitdeelt moet je ze ook kunnen incasseren, zo werkt dat. Het enige wat ik wil is mooie wedvluchten vliegen waarop de individuele kwaliteiten van duiven naar boven komen. Als ik niet win, dan zij dat zo. Ik heb er geen moeite mee verslagen te worden en gun iedereen een vroege duif.

Kampioenschappen boeien me weinig. Echt eerlijke kampioenschappen zijn er nu eenmaal niet en op kampioensavonden zit ik niet zo te wachten. Ik beleef mijn hobby gewoon thuis en geniet daar het meest van.