23 mrt

Geplaatst op 16:56h in Blog

Deze week ga ik naar Belgica de Weerd voor de jaarlijkse gezondheidscheck van de oude vliegduiven. Ik neem meestal drie doffers, drie duivinnen en wat mest mee. Ik verwacht niet dat ze iets vreemds vinden. Mocht dat wel zo zijn, dan is er nog voldoende tijd. De duiven vliegen goed en zouden zo al mee kunnen.

Het kweekseizoen is voorbij en verliep super. Bij de eerste ronde waren er wat onbevruchte eitjes van voornamelijk jaarlingdoffers, nadien niet meer. Ze kwamen mooi op en 10 van de 160 gespeende jongen heb ik verwijderd. Ze hebben de paramyxo/rota-enting gehad en daar blijft het voorlopig bij. De drie rondes zitten nu samen in één hok en gaan dus gelijktijdig naar buiten.

De kweekduiven liggen nog met eitjes en kleine jongen voor Jan, daarna worden nog zo’n twaalf koppels samen gezet voor wat afspraken en bonnen. Daaropvolgend gaan de meeste uiteen, zodat ik mezelf op een nieuw vliegseizoen kan richten.

De jonge duiven zijn nu de gehele ochtend buiten en mogen doen en laten wat ze willen. Rond het middaguur gaan ze naar binnen en ga ik een rondje fietsen voor mijn dagelijkse uurtje therapie.

Her en der wordt er al stevig opgeleerd, maar zoals men inmiddels wel weet is dat aan mij niet besteed. De eerste prijsvlucht is pas over 4 weken. Nu alle dagen rijden is hooguit voor enkele vluchten van waarde, daarna is het over voor deze vroege opleerders.

Een gezonde duif die goed aan huis traint kan probleemloos op de eerste prijsvlucht worden gezet. Men denkt dat ze hun duiven aan het weduwschap moeten laten wennen, maar zodra een oude duif eenmaal in een vrachtwagen zit komen de herinneringen snel terug. Een jaarling heeft enkele vluchten nodig om het te snappen.

Vorig jaar heb ik ze alleen de woensdag voor de eerste vlucht naar 30 km gebracht. Vervolgens begon ik op Quiévrain (143 km) tegen 2.109 duiven met de 1e, 2e, 6e, 7e, 8e, 9e, en 10e. De 1e werd gewonnen door Mathieu, een zoon van het Millennium koppel. De 2e werd gewonnen door Avatar’s Girl, die vorig jaar 8e nationaal Asduif PIPA Rankings werd. Beide jaarlingen waren super als jong en nadien als jaarling. Ze waren er de eerste vlucht gelijk bij en wonnen dik 2 minuten los op nummer #3.

Ik had het er gisteren nog over met mijn vaste duivenletter. In 2010 won ik met de jonge duiven de 1e en 4e nationaal Orléans met een harde noordoostenwind. De 1e zat ver vooruit, maar liefst 20 minuten op mijn tweede duif (Blue Rocket) die de 4e prijs won.

Dat goede duiven zich snel laten zien, werd die dag bewezen. Beide duiven hadden al binnen de eerste drie vluchten een 1e prijs gewonnen tegen gemiddeld 2.500 duiven. Blue Rocket werd nadien een kweker van jewelste en is ook vader van Millennium, de duivin van het Millennium koppel. Hier rolt de ene na de andere 1e prijswinnaar uit.

Van de nazaten van het Millennium koppel kan bijna een boek worden geschreven. Hun kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen hebben talloze 1e prijzen in groot verband gewonnen, zelfs meerdere NPO-winnaars en nationale Asduiven komen hieruit voort.

21 mrt

Geplaatst op 18:15h in Blog

Bijproducten. De een gelooft erin, de ander niet. Dat ze iets toevoegen aan de hedendaagse duivensport is wat mij betreft zeker. Maar goed, speel je niet verder dan 200 km, dan zullen ze vast minder toegevoegde waarde hebben.

Mijn duiven moeten van april tot september elke week top presteren en dan zijn bijproducten onvermijdelijk. Men valt vaak terug op ‘vroeger, toen…’, maar in die tijd had je zelfs nog prijs wanneer een duif van een dagfondvlucht de andere dag pas kwam aanvliegen.

Tegenwoordig weet je bij het horen van de eerste tijden dat je snel moet pakken om nog prijs te hebben. Zo gingen vroeger overnachtvluchten wel eens half de andere week af, maar nu vaak voor de middag de dag na lossing.

Kortom, bijproducten zijn belangrijk omdat we veel meer van onze duiven vragen en willen dat ze snel herstellen. Ook lijken de vluchten sneller te gaan en ligt de top steeds dichter bij elkaar. Hier vliegen ze normaal elke week, ook tussen de dagfond en de nalijn in. Rusten doen ze maar in de winter.

Selectie

Selecteren op gezondheid is erg belangrijk. Als de rest van de jonge duiven kerngezond is en eentje kwijlt er, dan is daarvoor maar één medicijn: verwijderen. En dat zonder eerst te kijken waar hij of zij van afstamt.

Ik verwijderde onlangs nog een kweekkoppel. De doffer was een zomerjong van 2021 en de duivin van 2015. Uit die duivin kwamen al wat bruikbare duiven, maar geen toppers. Ik had nu vier jongen van dit koppel en er zijn er al twee weg wegens zwakte. Vandaar dat de ouders ook konden vertrekken.

Zoals ik eerder schreef, heb ik nooit duiven te weinig. Nee, eerder teveel. Daarbij valt het niet mee om goede duiven te verwijderen, want daarvan zijn er maar zo weinig.

Het lijkt me niet moeilijk om bij mensen tegen betaling hun duiven te selecteren. De zwakkere eruit halen is simpel, toch zeker wanneer die gelijk worden verwijderd. Zij kunnen het ongelijk immers niet meer bewijzen. Een mooie bijverdienste, al zou ik zelf eerst op eigen hok beginnen voordat ik bij een ander ging selecteren.

Mocht ik er echt kijk op hebben, dan was het allemaal niet zo moeilijk. Aan het einde van het seizoen blijven hier van de 160 gekweekte zo’n 40 jonge duiven over die voldaan hebben. Hoe mooi zou het zijn dat ik voor de eerste vlucht al wist welke 40, wat zou me dat een hoop werk schelen!

20 mrt

Geplaatst op 14:50h in Blog

Gisteren was ik bij de prijsuitreiking WHZB die na dit jaar in een nieuw jasje wordt gestoken, begreep ik.

Het was voor mij een unicum om vier achtereenvolgende jaren bij de tien beste liefhebbers van Nederland te behoren, temeer omdat er erg weinig liefhebbers uit Zeeland ‘96, Brabant 2000, Oost Brabant en Limburg bij de kampioenen waren. Dat dit meer aan het systeem ligt dan aan de duiven lijkt me duidelijk, want goede duiven zitten overal.

Wat verder opviel was dat de 1e en 2e Asduif marathon toebehoorden aan twee programmaspelers, Ruud Nijssen en Comb. Dekker. Twee hokken die niet gespecialiseerd zijn op deze discipline, maar er met een minimaal puntenverschil wel met de twee beste Asduiven vandoor gingen.

Zo bespraken we onderling dat er altijd een run was op 1e WHZB Asduiven, maar dat de meeste hun Asduif nog onder de pannen hebben wegens geen belangstelling van kopers. Men koopt nu liever hypeduiven uit Kittels of wie dan ook die nog nooit iets hebben laten zien en enkel een commerciële naam dragen. Vaak van liefhebbers die nooit iets buiten de eigen gemeente hebben gepresteerd en niet één belangrijk gewonnen nationale titel kunnen overleggen.

De nationale Asduiven van onder andere WHZB en de NPO-winnaars zijn toch zeker geen verkeerde duiven, vind ik. Daar reken ik zelfs de top 10 Asduiven per categorie bij. Echter zitten deze duiven vaak niet op een commercieel aantrekkelijk hok, vandaar dat er geen belangstelling voor ze is.

Het is voor die liefhebbers extra frustrerend om te zien dat een onbevlogen jong met een bepaalde naam in zijn stamboom dan wel een vermogen opbrengt. Vooral witte duiven lijken in trek en hebben commercieel een stap voor op duiven van een andere kleur.

Zo krom is de duivensport inmiddels geworden, men gelooft alles wat hun wordt voorgeschoteld en controleert niet of iets wel klopt. Vaak nog door liefhebbers die zelf ook niets gepresteerd hebben en nooit gaan doen, omdat zij zelf ook alle onzin binnen de duivensport maar voor waarheid aannemen.

De echte topspelers die ik ken en regelmatig spreek willen allen niet één zo’n hypeduif op hun hok hebben. Zij weten dondersgoed waar de echte goede duiven zitten, namelijk meestal op onbekende hokken. Daar wordt met respect over gesproken.

Tenslotte was het mooi om te zien dat nestor Hans Eijerkamp op 87-jarige leeftijd nog gewoon aanwezig was en gepassioneerd zoals altijd het woord nam. Al met al dus een goed verzorgde middag met prima eten en erg belangrijk: respect voor iedereen die het podium betrad en daar zijn verdiende aandacht kreeg. Zo hoort duivensport te zijn, vind ik.

19 mrt

Geplaatst op 11:06h in Blog

Sommige liefhebbers maken zich nu al druk omdat een doffer of duivin niet terugkeert. Hierdoor hebben ze al snel het gevoel dat het niet meer uitkomt in het vlieghok.

Zelf heb ik daar geen moeite mee, ik vind dat ik altijd duiven teveel heb. Of het nu doffers, duivinnen, jongen of kwekers zijn; er kunnen er altijd wel weg.

Ik kom dus nooit een doffer of duivin tekort. Blijft er één weg? Jammer dan. De partner van die duif vindt heus wel een nieuwe.

Ik heb meermaals ervaren dat een duif wegbleef en de overblijvende partner daar niet minder om ging vliegen. Sterker nog, die ging later in het seizoen zelfs beter vliegen als er weer een andere partner gevonden was. Daarbij motiveert het ook de andere duiven in het hok wanneer er een loerende vrijgezel rondloopt.

Jonge duiven heb je al snel teveel. In vroegere jaren had ik twee grote selecties: één de week voor de eerste vlucht (dan verdween alles waar ik geen vertrouwen in had) en één na vijf vluchten (wie zich dan nog niet had laten zien ging er alsnog uit). Al met al zou men nooit moeten jammeren dat men duiven tekortkomt, want in de werkelijkheid hebben we er allemaal teveel.

In de jaren ’90 speelde ik weduwschap met de partner thuis. Ik had twaalf koppels kweekduiven, twaalf koppels vliegduiven en twaalf voedsterkoppels. Van de kwekers had ik drie rondes. De eerste ronde ging onder de voedsters, de tweede brachten ze zelf groot en de derde ging weer onder de voedsters. Daarna werden ze tegen de vliegduiven gekoppeld en brachten ze nog een ronde groot om vervolgens als thuisblijvende partner te dienen.

Vaak werden de voedsters na hun opkweekperiode verwijderd. Al met al had ik dan zo’n 80 jonge duiven. Verliezen waren er toen minder dan nu en roofvogels kende ik alleen uit de boeken. Zou ik ooit kleiner gaan wonen, dan ga ik gelijk terug naar dit oude systeem waarin alle duiven een dubbele functie hebben, maar zonder voedsters.

18 mrt

Geplaatst op 11:50h in Blog

Morgen staat de WHZB uitreiking op het programma en de week erna de Grand Prix uitreiking, daarna zijn de seizoenen 2020 en 2021 afgesloten.

Wat dit jaar gaat brengen is nog onzeker, maar de eigen planning moet hoe dan ook kloppen. Een beetje aanmodderen is er niet meer bij tegenwoordig.

Zo zijn er her en der nogal wat jonge en oude duiven aan de roofvogel ten prooi gevallen, maar ook daarin moeten we zien te relativeren. We beginnen snel aan een nieuw vliegseizoen en dan krijgen we ook te maken met verliezen op de wedvluchten, dit was vroeger al en dat is nu niet anders.

Wat heb ik veel goede duiven met topprestaties verspeeld. Je kan daarvan wakker liggen en jezelf verwijten: “Had ik hem of haar maar op de kweek gezet”, maar aangezien je ervoor koos om te spelen mag je achteraf niet mopperen, hoe zuur het ook is wanneer je ze verliest.

Jonge duiven die ten prooi vallen, daar lig ik niet wakker van. Het is ontmoedigend, maar er zijn nu eenmaal ergere dingen in de wereld. Mocht dat niet zo zijn, dan ben je een gelukkig mens en is al het leed aan je voorbij gegaan.

Daarbij hebben de jongen nog niets gepresteerd. Vaak wordt er al een goede van gemaakt voordat ze überhaupt een mand hebben gezien. Hier komen ze uit mijn beste duiven, maar het zijn nog steeds veel meer slechte dan goede, hoe mooi ze ook zijn. Een enkel jong wordt een topper en daar krijgen ze dit jaar 3.000 prijskilometers voor om zich op te bewijzen.

Eind september wordt besloten wie nog een jaar mag blijven. Let wel, ze worden dan geselecteerd op prijsvliegen, wat niet wil zeggen dat de afvallers niet goed zouden kunnen kweken. Ze komen immers uit dezelfde koppels als hun presterende broers en zussen en hebben ook die 3.000 km overleefd, maar alles houden om te testen lukt mij nu eenmaal niet.

Sommige van mijn beste kwekers zoals het Millennium koppel, Young Witbuik, Grey Millennium en destijds ook Dragon Rocket hebben nooit gevlogen. Dus of die überhaupt iets gepresteerd zouden hebben op de wedvluchten weet ik niet, misschien waren ze er dan al lang niet meer geweest.