De gouden ringen zijn er eindelijk. Met een maand vertraging, maar toch.

Ik hoor dat er oplossingen gezocht worden om ook de eerste zending noodringen over te laten zetten naar het gouden ringenconcours, dus alles komt goed.

De jongen groeien goed en zullen dit weekend op eigen benen komen te staan.

Binnen het kader van de PIPA veiling wil ik Amazing Nugget naar voren halen. Zij heeft als vader Big Senna van D. Marijnissen, wie jarenlang de beste halve fondspeler van Noord-Brabant is geweest.

De moeder van Amazing Nugget is een dochter van het unieke kruisingsproduct Rocketeer x Goldmine.

Amazing Nugget heeft alleen als jong gevlogen en werd toen 3e WHZB. Daarna is ze naar de kweek gegaan met geweldige kweekresultaten als gevolg: onder andere dit jaar de 3e Npo Orleans met Blue King, maar ook bij Jan Timmermans winnen enkele kleinkinderen top 10 Npo, dus ook haar nakweek is super.

Hier selecteer ik al jaren op de uitslag en de zomerjongen in de hand. Mocht je je duiven op uiterlijke kenmerken selecteren, dan heb je binnen de kortste keren een hok vol mooie duiven die achteraf niets waard blijken te zijn.

Ik was enkele jaren terug bij een wat oudere liefhebber met ruim 40 kweekkoppels. De beste man presteerde niet, maar verkocht schijnbaar veel doordat een andere kampioen in de jaren daarvoor enkele goede duiven van hem had.

Ik heb enkele duiven in handen gehad. Zacht van pluim, perfect van bouw… Hij zou er alle tentoonstellingen mee af kunnen, alleen voor de vluchten was het niets.

Maar zoals op de meeste plaatsen waar veel duiven verkocht worden, zit er af en toe wel eens een goede bij. Die wordt onthouden en de honderden slechte worden vergeten.

De duiven zijn aan het veranderen. Vroeger zag je een duidelijk verschil tussen doffer en duivin, nu niet meer. Ook zag je vroeger veel duiven met enorme neusdoppen, ook dit is zo goed als weg. Ook de grote Belgische duiven zie je bijna niet meer.

De echte sprinters of duiven die echt niet verder kunnen dan 300 km (of het moet wind vanachter zijn), dat zijn vaak duiven die wat malser aanvoelen wat het vlees betreft.

De duiven van nu – de echte allrounders – zijn harder van bouw en spieren. Je zou er een spijker mee in een plank kunnen slaan. Vaak zijn dit ook duiven die na 7 uur vliegen amper gewicht verliezen en na enkele uren weer op gewicht zijn.

Zelf denk ik dat de echte allround duiven die op alle afstanden uit de voeten kunnen, toch in Nederland zitten. Hier heb je overal een oplopend vliegprogramma met meerdere losplaatsen.

Op de meeste afdelingen kun je enkele keren onder de 200 km spelen en de rest er boven. In België is Noyon amper 200 km en zijn de meeste namen als Bourges, Argenton, La Souterraine grote midfond vluchten voor hier wat afstand betreft.

Het mooiste van België is dat ze meermaals per jaar Nationaal kunnen concoursen door hun breedteligging en dat kan hier dan weer niet. Nederland is hier simpelweg te diep voor.

Zoals ik al eens eerder aanhaalde, zouden ze Nederland beter in twee sectoren kunnen opdelen en alle afdelingen weg of benoemen tot samenspelen.

Alleen dan zou er duidelijkheid komen waar de betere duiven zitten. Ook zouden de duiven zich beter kunnen ontwikkelen met een massale lossing en zouden we niet zo gemakkelijk totale overrompelingen krijgen op de concoursen van sommige grote hokken.

Zelfs de wind zou dan minder bepalend zijn door de grotere lossingen. Volgens mij is dit het enige redmiddel voor de duivensport, maak het nu eerst aantrekkelijk voor de huidige leden en dan komen de nieuwe vanzelf.

Hier in Noord-Brabant hebben we lekker zonnig weer vandaag, dus heb ik daar gelijk maar gebruik van gemaakt door de kweekduiven in bad te doen. Daarnaast heb ik alle hokken voor de jonge duiven voorzien van een verse laag lavakorrel.

Verder heb ik de veilingen op PIPA gevolgd met een topresultaat voor Veenstra, ook wel een teken dat duiven met een naam hun waarde behouden, ongeacht de prestaties.

Daarnaast heb ik nog even veldrijden gekeken. Het kampioenschap van België, daar is de hele middag aandacht aan besteed. Hoe anders is dit in Nederland, waar veldrijden niet eens uitgezonden wordt.

De twee beste werden kampioen. Twee toppers die ver boven de rest uitsteken en de anderen strijden het gehele jaar voor de 3e plaats.

Ook in de duivensport zie je dat terug. Enkelen zijn in staat om te winnen en de rest doet mee als bladvulling. Vaak zijn het bepaalde duiven die het in zich hebben om voor de 1e prijs te gaan, vooral met echt duivenweer waar veel getekenden gepakt worden. Zelf hou ik ook wel van asduiven, vaste duiven waar je altijd op kunt rekenen. Ook de buitenlanders zijn steeds vaker op zoek naar asduiven in groter verband.

Toch ben ik van mening dat je je allerbesten beter niet kunt verkopen. Duiven geven veel genen door en vaak komen uit asduiven weer  nieuwe winnaars.

SuperRossi was ook asduif en meerdere van zijn kinderen zijn dit ook geweest. Ook won SuperRossi meermaals de 1e, maar ook zijn directe kinderen en kleinkinderen zijn winnaars.