17 feb

Geplaatst op 07:51h in Blog

De sneeuw was verdwenen dus de jonge duiven mochten naar buiten. Ik was een kwartiertje bij de hokken weg en de havik zat eronder. Op dit moment nog tien jongen weg. Ze zijn gestempeld, maar ik verwacht weinig telefoontjes. Ze zitten immers op enkele kilometers van huis.

Als hij er één pakt is dat geen probleem, maar de schrik die hij onder de rest aanjaagt is een drama. Hier zit de loods altijd vol met kraaien, dus het is een fabeltje dat er dan geen gepakt worden. In het koppel buizerds dat hier al jaren rond het huis vliegt heeft hij ook geen erg.

Er komen er steeds meer en alle vogeltjes verdwijnen van het straatbeeld. Alleen kraaien en eksters ontspringen de dans. Wat dat betreft hebben ze het goed voor elkaar om alsmaar meer van die dingen uit te zetten en kweekkasten op te hangen. 

De gemiddelde kweekkast ligt vol met duivenringen. Als ze de verwilderde exemplaren nu zouden pakken, maar het lijkt wel alsof ze het als een echte jacht zien en puur de gezonde dieren pakken.

Al het muizen- en rattengif moest ook uit de schappen, nu zien we zelfs overdag ratten over straat lopen. Waar de mens zich gaat mengen in de natuur loopt het vaak mis. Paarden, edelherten, wilde zwijnen… Ze worden uitgezet en daarna weer afgemaakt of verplaatst.

14 feb

Geplaatst op 12:33h in Blog

Volgende week warmer weer, dan gaat het bij elke duivenliefhebber weer kriebelen. Ik weet natuurlijk niet of we half april starten, maar het is aan de verenigingen om met hun voorwerk te beginnen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan het binnenbrengen van de klok, chip-, hok- en entlijsten en het online betalen van contributie. Het kan maar geregeld zijn.

De afdelingen moeten hun vergaderingen, losvergunningen en vliegprogramma’s toch ook gaan afronden zou je denken. Zo meteen gaat het licht op groen en dan moet alles uitgesteld worden omdat bepaalde werkzaamheden niet zijn afgerond.

Ik heb de entlijst al klaar liggen en de hoklijst ingevuld. De lijst van de duiven die nog een chip om moeten, ligt ook klaar. Als de sneeuw eenmaal verdwenen is, begint de dagelijkse training om huis van de oude en jonge duiven. Ze zijn aan de stroeve kant, dus de spieren moeten weer los komen.

Nog enkele weken en dan zijn de jongen bij de vliegduiven weg en kunnen ze hun vliegritme hervatten. De drukke periode van een duivenliefhebber breekt aan, het is tijd om uit de winterslaap te komen en de degens te kruisen met de concurrentie. Normaal begint de eerste wedvlucht over acht weken!

Binnen nu en vier weken dus op controle met de duiven met een uitgebreid mestmonster verzameld over een periode van vier dagen. Als je 100 duiven op het hok hebt, neem er dan 10 mee voor een keeluitstrijkje, het liefst uit alle hokken enkele duiven. Het kan maar gebeurd zijn, een schone start is het halve werk!

13 feb

Geplaatst op 14:04h in Blog

Het is geen pretje in het duivenhok. Uitkrabben gaat niet want alles is bevroren, behalve de duiven gelukkig.

De toegangswegen naar ijsgebieden zijn dicht, door corona is ook deze ambiance ter zielen. Dit is jammer voor de jeugd, omdat zij niet kunnen genieten zoals wij destijds. Zulke koude winterdagen zijn immers geen jaarlijks terugkerend fenomeen hier in Brabant.

Ik denk dan terug aan de winter van ’97, toen genoot ik volop van dit weer en werd er in februari ook flink geschaatst. Heel wat toertochten heb ik gereden van de 25 km tocht in Steenbergen – langs alle binnenwateren met overal stempelposten met koek en zopie – tot de 100 km tocht in Vught.

Ook de Singeltocht van amper 12 km in Breda werd gereden voor de sfeer. Wat ik me wel herinner is dat het vreselijk koud was met een stevige oostenwind die door de polders raasde. De Elfstedentocht werd toen ook gereden. Elke avond schaatsten we met een groepje om de afstanden een beetje te verteren.

Nu 24 jaar later zou ik het niet meer kunnen en durven met mijn rugklachten. Eén keer vallen en de rapen zijn gaar. Ik kom niet eens meer buiten als het niet nodig is om uitglijden voor te blijven. Wat kan alles snel veranderen in een relatief korte periode.

12 feb

Geplaatst op 19:21h in Blog

Het voelt alsof de laatste 25 jaar enkele maanden geleden is. De prestaties van ‘98 en ‘99 kan ik me nog goed voor de geest halen, evenals de duiven die toen het verschil maakten.

Iron Man werd in ‘99 gelijk 1e Asduif jong in het toen net opgerichte Brabant 2000. Later werd hij vader van Super Vedetje, die destijds bij Ludo Claessens weer moeder werd van zijn 1e en 3e nationaal Orléans en een heleboel uitmuntende nazaten wereldwijd.

Zo kreeg ik deze week nog een mail van István Grampsch uit Hongarije. Hij was hier volgens mij in 2015 (kan ook langer geleden zijn). Hij liet weten dat hij nog steeds super presteert met duiven van mij gekruist met die van Ad Schaerlaeckens.

Verder gaat alles zijn gangetje en zit ik de winter uit, wachtend op betere temperaturen. Bij iedereen lopen de hokken langzaamaan weer vol met jonge duiven voor 2021.

De eerste lichting jongen staat hier te springen om naar buiten te gaan, maar daarvoor moet eerst de sneeuw weg zijn. Duiven raken gedesoriënteerd met deze witte deken. Als de rover eronder slaat, ben je van je jongen af. Die vinden de weg niet zomaar terug.

Het gaat ook steeds meer over de oprukkende massahokken. Niet iets om jaloers op te zijn, 300 of meer jongen, ik moet er niet aan denken. Het overzicht is dan totaal weg, zelfs een vreemde vind je niet meer terug tussen zo’n grote groep jongen.

Nee, kwaliteit gaat bij mij boven kwantiteit. Zo sorteer ik de jongen zelf alle dagen. Ik pak mijn duiven nooit. Als ik ze pak, heb ik al gezien dat er iets aan mankeert en is het meestal game over zonder eerst te kijken naar de stamboom.

Zo zie ik ook geen heil in makke duiven die je overal achterna lopen, zelden heb ik een goede gehad met zulk gedrag. Duiven mak maken door ze pindanoten te voeren of uit mijn mond te laten pikken, moet ik al helemaal niet aan denken. Het zijn hier geen circusdieren.

Vandaag nog een telefoongesprek met iemand die een duif gekocht had op PIPA. De vraag was of de duivenkeurder zijn werk wel gedaan had. Hij had de duif in kwestie inmiddels opgehaald en die was perfect gesloten, maar op het keuringsrapport stond van niet.

Ik had het daar eerder over met Gert Jan Beute. Het moment van keuren is altijd bepalend. Deze duif was maanden eerder gekeurd, nog in de rui en veel te zwaar. Duiven die vastzitten vetten gemakkelijker aan. Zet je die enkele dagen lichter, dan zien ze er totaal anders uit. Vandaar dat ik zelf geen waarde hecht aan het keuren van duiven.

11 feb

Geplaatst op 19:45h in Blog

Het lijkt erop dat er beter weer in aantocht is. Van mij mag de temperatuur het hele jaar 25 graden zijn. Voor mijn rugklachten is koud en vochtig weer niet ideaal, ik kom nu ook zo weinig mogelijk in de hokken. Het hoognodige eten en drinken en klaar.

Nu ben ik toch niet iemand die de hele dag in een duivenhok kan doorbrengen. Observeren doe ik nooit. Als ik ze verzorg, zie ik snel genoeg of er wat scheelt. Als de duiven trainen zit ik vaak aan het ontbijt of avondeten, ook dat boeit me vrij weinig. Of ze nu wegtrekken of capriolen uithalen, het geeft allemaal geen enkele garantie op een super resultaat in het weekend.

Ik maak het me vandaag de dag niet moeilijker dan nodig is. Vroeger met mijn bedrijf had ik daar de tijd niet voor, nu wel, maar toch besteed ik die er niet aan. Wel in gedachte, maar niet fysiek. Ik heb het vaker geschreven; zorg dat je de dingen die je doet, goed doet. Overbodige dingen kan je beter achterwege laten.

Ik kan wel genieten van de duiven en de aankomsten van de wedvluchten. Vroeger zag ik ze vaak niet eens aankomen en daar geniet ik nu wel van samen met een trouwe letter. De duiven brengen hier meer ontspanning dan spanning. Het is ook fijn dat het gezin meeleeft en iedereen een handje toesteekt wanneer dat nodig is.