07 jan One loft races
Ik las het stukje van Ad Schaerlaeckens op zijn website over de one loft race in Thailand. De aantallen duiven die sommige inzetten zijn inderdaad van de gekke.
Het moet een jaar of 10 geleden zijn dat hier een bekende liefhebber uit het noorden op bezoek was. Hij vroeg aan mij of ik ook niet mee wilde doen aan de race in Zuid-Afrika, hij had er zelf immers een hoop gezet. Ik vertelde hem dat dit voor mij niet te betalen was. Destijds kostte het ook al 1.000 euro per duif.
Op mijn vraag hoe hij dit wel voor elkaar kreeg antwoordde hij dat het hem amper wat kostte. Hij droeg de duiven over aan de organisatie en kreeg er enkel de eer voor terug. Het prijzengeld en de opbrengst van de verkoop van de eventuele winnaars was voor de organisatie. Ik heb me toen voorgenomen hier nooit aan mee te doen en dat dit nooit de toekomst van de duivensport kon worden.
Onlangs kreeg ik nog het mooie aanbod om gratis 15 duiven (kost normaal dus 1.000 euro per duif) in de Afrika race te zetten om ze te testen. Dit aanbod heb ik netjes afgeslagen. Ik test mijn duiven liever zelf tegen de concurrentie waartegen ik zelf speel.
Ik ben graag betrokken bij mijn duiven. Ik vind het leuk om koppels samen te stellen, de jongen te zien groeien en te hopen dat het misschien wel goede worden. Mocht dit allemaal goed uitpakken, dan geeft mij dat een kick.
Ik probeer mijn duiven tot het uiterste te drijven om tot topprestaties te komen. Voor mij is dat het mooiste aan de duivensport; er intensief mee bezig zijn, verzorgen, trainen, en altijd de hoop houden dat het goed uitpakt.
Deze ervaringen deel ik ook graag middels de vele dagelijkse contacten met vrienden en bekenden uit heel de wereld. Ik ben ook altijd geïnteresseerd in hoe dingen daar lopen. Dit gaat heus niet alleen over duiven, maar bijvoorbeeld ook over het gezin of het weer aldaar.
Ik zorg goed voor onze duiven, die komen hier niets tekort. Dit kost natuurlijk veel tijd en moeite, maar ik zie het ook vooral als ontspanning.
Toen ik 35 jaar terug de duiven op ging leren zag ik altijd een man of tien op verschillende plekken langs diezelfde route hun duiven lossen. Sommige hadden een stoeltje en koffie bij zich en losten de duiven één voor één. Die rust en ontspanning die je toen overal zag komt nooit meer terug. Het leven is alsmaar gejaagder geworden en voor hobby’s heeft men amper nog tijd.
Ook die vele gepensioneerde duivenliefhebbers die vaak van hun vroegpensioen genoten en hun duiven op hun gemak in alle vroegte in de opkomende zon gingen lossen, behoren tot het verleden.