15 dec Veranderingen

De duivensport was altijd een mooie uitlaatklep in de jaren dat ik werkte en ook nu nog, ondanks dat mijn lichaam regelmatig protesteert.

De laatste jaren werd er veel veranderd en niet alles kwam ten goede van de sport. Je zou dit na een tijdje moeten evalueren en bijsturen waar nodig. Vele voerden veranderingen door die niets hebben gebracht, maar voelen zich nu helaas te groot om hieraan toe te geven.

Zo kreeg ik de vraag waarom er in Brabant 2000, Zeeland, Oost-Brabant en Limburg zoveel liefhebbers zijn afgehaakt in de laatste 20 jaar. Natuurlijk liggen daar allerlei oorzaken aan ten grondslag, maar het staat vast dat hier van oudsher vooral vitesse, midfond en jonge duivenspelers actief waren.

Men begon in april aan de zeven vitesse vluchten, pikte de midfond mee en een enkeling waagde zich nog aan de dagfond. De meeste hielden het echter op tijd voor gezien, het jonge duivenspel begon immers halverwege juni.

Het frappante is dat er in onze contreien nauwelijks dagfond of overnacht werd gespeeld, maar dat er wel massaal werd meegedaan op jonge duivenklassiekers zoals Orléans, Châteauroux en zelfs Bourges.

Ik groeide in de jaren ’80 op in het duivenbolwerk St. Willebrord met ruim 400 liefhebbers verdeeld over vier verenigingen. Meer dan 10% van de inwoners speelde met duiven. Volgens mij speelde er toen amper 10 man serieus op de overnacht en dagfond.

Het grote geld lonkte immers op de vitesse, midfond en het jonge duivenspel. De meer naar het noorden gelegen afdelingen speelden om punten, werd hier geroepen. En inderdaad, men had daar toen minder op met het jonge duivenspel dan hier. Men speelde hier namelijk zoals in België.

Na 2000 kwam de kentering. Andere mensen en organisaties werden in het leven geroepen, er volgden nationale vliegprogramma’s en alles verdween hier in rap tempo. In St. Willebrord is sinds enkele jaren überhaupt geen vereniging meer.

In mijn huidige woonplaats Hoeven waren bij mijn start in 1989 nog ruim 140 leden. We speelden in een samenspel van onze gemeente met wekelijks dik 3.000 duiven. Inmiddels is daar al meer dan 10 jaar geen vereniging meer en nog maar één in de gemeente, waar er vroeger tien waren. De nog actieve leden kan ik op één hand tellen, waarvan de meeste op 100 meter afstand van mij wonen.

Of al die veranderingen dus allemaal ten goede zijn gekomen? Hier onder de rivieren in ieder geval niet en dat draait men ook niet meer terug.