08 nov Prijsuitreikingen

Voor de liefhebber is er iedere week wel wat, zoals een verkoop of een prijsuitreiking. Zelf geef ik daar weinig om. Mijn rugklachten zijn hier de hoofdoorzaak van, maar ook de lange avonden van huis. ’s Avonds ga ik toch al niet weg vanwege alle duivendiefstallen die helaas nog steeds plaatsvinden.

Verder hoef ik niet per se in de belangstelling te staan. Sommige kicken daarop, maar ik niet. Ik zoek ook geen waardering, het liefst ben ik gewoon thuis en geniet ik van de omgang met duiven en het rommelen in de tuin.

Kampioenschappen op het hoogste niveau zijn natuurlijk schitterend om te behalen. Ik ben daar dan ook erg blij mee, maar de bijbehorende trofee of huldiging zijn meestal niet aan mij besteed.

Datzelfde geldt voor beurzen. De Olympiade is prachtig om mee te maken, maar die lange autorit en hele dag daar hangen staan mij in de weg. Duivencontacten heb ik genoeg. Via WhatsApp of WeChat kan je de gehele wereld over en stelt de taal niets meer voor. En je hoeft er niet voor van huis.

Gelukkig zijn we niet allemaal uit hetzelfde hout gesneden, anders zou het maar een saaie bedoeling zijn, haha.

Ik hoop volgend seizoen weer te kunnen genieten van de wedstrijden, al zal het even wennen zijn zonder mijn vaste letter.

In mijn hoofd ben ik al bezig met de koppelingen. Op papier koppel ik niet, ik volg gewoon mijn gevoel. Compenseren doe ik ook niet, ‘compensatieduiven’ kan je beter verwijderen. Als de jongen straks weer in de nesten liggen, zie ik vaak al snel of de koppeling goed was of niet.

Na de kweek staat het vliegseizoen weer voor de deur. Zoals men weet volg ik al jaren een vast systeem, dus ik kom niet snel voor verrassingen te staan. Vaak is het even afwachten of en wanneer de duiven het spel oppikken, daarna is het een kwestie van ze gezond houden en niet teveel truckjes toepassen of rijden met de duiven. Op die manier houd je het vaak een heel seizoen op redelijk niveau vol. Ze kunnen het of ze kunnen het niet, dat wordt gedurende het vliegseizoen pas duidelijk.