12 mei One eye cold

Ik hoorde vorige week over de eerste one eye cold gevallen in België. Het duurt nooit lang voordat wij er dan ook mee te maken krijgen. En jawel, ik zag al diverse gevallen toen ik de chip omdeed. Voor mij is dit een kinderziekte waar ze doorheen moeten. Beter nu dan over enkele maanden.

Het komt dus niet door scherp zonlicht, want de zon heb ik afgelopen week niet één keer gezien. Er klopt overigens ook niets van het verhaal dat ze het van muggen zouden krijgen. Zo blijf je leren.

Vandaag dus de chips omgedaan en de jonge duiven deze middag gelijk voor het eerst op 5 km gelost. Er stond een hevige noordoostenwind, maar ze waren vrij vlot thuis. Ze werden mand voor mand in groepjes van 16 gelost, wat ik blijf doen tot ze over 2 weken op 30 km zitten. Daarna gaan ze er toch – ondanks het vele werk – meermaals één voor één op 30 km uit. Verder rijd ik niet.

Ik had de jonge duiven gewoon gevoerd vanochtend. Niet teveel, maar er lag zeker nog wat in de bak toen ik ze in de mand zette. Ze zaten eerst enkele uren in de mand en werden net na de middag weggebracht. Wat snoepzaad als beloning in het hok en drinkgoten in de spoetnik. Ze vielen en schoten rap naar binnen, zoals het hoort. Door ze buiten te laten hangen na een opleervlucht leer je ze louter slechte eigenschappen aan.

Tevens heb ik van de gelegenheid gebruik gemaakt om ze eens te beoordelen en een cijfer te geven, zonder te weten waar ze uit komen. Na het seizoen zal ik die cijferlijst nog eens naast de prestaties leggen om te zien hoever mijn ‘duivenverstand’ reikt.